7 lutego 2016

Boska Noc

Dedykowane Weronice, która nieświadomie została wpleciona w tą opowieść. I przepraszam za małe opóźnienie, ale się przeziębiłam. Inaczej rozdział byłby już w zeszłym tygodniu.


________________

- Co mi zrobiłeś? - Stanęłam przed psem. Pił jakiegoś rosyjskiego energetyka. - Dlaczego nic nie pamiętam? Odpowiedz. - Zabrałam puszkę i upiłam łyk. Nie odpowiedział. Patrzył się tylko.
Dopiłam napój i skierowałam się do hotelu. Nie miałam pojęcia, jak skłonić go do mówienia. Dlaczego miałby niby mi powiedzieć?
Właśnie. Dlaczego miałby mi w ogóle tego nie powiedzieć?
Zawróciłam, bardziej zdecydowana niż kilka chwil przedtem. Dalej tam stał, tym razem bez puszki. Gapił się na księżyc. Jego ogon delikatnie drżał. Odnosiłam wrażenie, jakby zaraz miał zacząć wyć. Nie spojrzał na mnie, ale jego skrzydła rozluźniły się nieco.


Zbliżyłam się, tak, że musiał się cofnąć. Spojrzałam w górę, był wyższy ode mnie aż o głowę. Nie musiałam pytać, wiedział o co chodzi. Mimo to, dalej bardziej interesowało go niebo. Chrząknęłam głośno. Zwrócił się do mnie na chwilę, potem powrócił do księżyca.
- Co ci to da? Wiedźma powiedziała, że sama sobie poradzisz. - Przeczesał rozpuszczone włosy. To nie była odpowiedź. Niezadowolona dalej tak stałam. - Twoja magia nadal jest w tobie. Dlatego pokazałem ci, jak ją szybciej obudzić. Spróbuj coś z siebie wykrzesać, Kondotierko. Mam nadzieję, że nie jesteś niedomyślna? - Uśmiechnął się. Przynajmniej tyle mi powiedział.
- Grzeczny piesek. - Poklepałam go po głowie.
Czyli muszę po prostu na nowo nauczyć się władania magią? Ahh... za dużo roboty z tym będzie. Kupiłam jeszcze jedną puszkę z pobliskiego automatu.
- Chcesz trochę? - Wyciągnęłam rękę z napojem w jego stronę. Westchnął i przyjął podarunek. - Piękna dziś noc, prawda? - Oparłam się i razem z nim podziwiałam nocne niebo. Gwiazdy świeciły, jakby chciały przebić księżyc swoim blaskiem. Kiedy to ja ostatni raz widziałam taki czysty nieboskłon? Nawet gałęzie Drzewa nieco się rozwarły.
- Tak, prawie jak te boskie. - Szepnął. Nie wnikałam w sens jego słów. Wystarczała mi już kłótnia Miry z Vukiem. Nie chciałam pogłębiać dodatkowo przepaści między nami.
Głośny trzask drzew zwrócił naszą uwagę dopiero po tym, jak usłyszeliśmy przy tym niezrozumiałe przekleństwo. Odstawiłam puszkę na automat. Pies zamachnął się ogonem, zahaczając końcówką o moją nogę.
No właśnie, ja kulałam. Jak mogłam o tym zapomnieć? I jeszcze moje tak zwane asy zniknęły parę dni temu. Jak ja kocham nagromadzenie przypadków. Zawsze zdarzają się tylko mi. Bóg przeznaczenia lubi chyba płatać mi figle.
Przeniosłam ciężar na sprawniejszą nogę. Jedyne co mogłam zrobić w razie nagłego ataku to ucieczka w bezpieczne miejsce. I ja, i Paskudź, który zasłonił mnie skrzydłem, dobrze o tym wiedzieliśmy.
Szelest stał się donośniejszy. Mogłam rozróżnić szybkie, delikatne kroki. Wiatr, wiejący w naszą stronę, przyniósł zapach wiosennych kwiatów. Jednak wciąż tu się kręcą. Szukają guza, czy co?
- Driady. - Syknęłam. Były całkiem uparte i natrętne, co zdarzało się u nich bardzo rzadko. - Chyba znajdę powód, by je znienawidzić. Czuję się jak ofiara prześladowań. - Prychnął wesoło, kompletnie psując ponurą atmosferę. Czasami te jego zmiany osobowości nie przeszkadzały mi tak bardzo.
Ulica zarosła zielskiem, które w zastraszającym tempie rozwijało kwiaty. Ostrzeżenie co do zamiarów. Te miłe dziewczęta (jeśli można było tak je nazwać) miały fioła na punkcie symboliki roślin. Szkoda, że nie bardzo się tego poduczyłam.
Łodygi były całkiem wysokie, kwiaty wręcz prześliczne, o czym nie bardzo chciało mi się myśleć w tamtej chwili. Na szczęście były na tyle duże i charakterystyczne, że z łatwością je rozpoznałam. I na nieszczęście wiedziałam też, jakie było ich znaczenie.
- Mieczyki. - Paskudź jakby zadał mi nieme pytanie. - Będą walczyć. Muszę się stąd zmyć. Będziesz mnie osłaniał? - Spytałam, wodząc wzrokiem za pnącymi się korzeniami. Nie sięgały zbyt daleko. Doskonale.
- Nie wiem ile ich jest. Spróbuj znaleźć chociaż Mirę. - Palcami odmierzył pięć sekund. - Przyda mi się pomoc. - Kiwnęłam głową.
Z cieni zaczęły wyłaniać się drobne sylwetki. Miały płaszcze i kaptury nasunięte na głowy, ale i tak mogłam rozpoznać ich bardzo młody wiek. Niektóre nawet nie miały kilkunastu lat. Cwaniary, wyrwały się spod opieki starszych i szaleją.
Minęło pięć sekund.
Skoczyłam do wejścia motelu. Kilka z nich zareagowało i wysłało w moją stronę konary starych sosen. Zanim mnie dosięgnęły, drogę zagrodził im już zmieniający się pies. Uśmiechnęłam się pod nosem.
Jego przemiana, którą wtedy widziałam po raz pierwszy, zapierała dech w piersiach. Nadal w ludzkiej postaci (o ile tak można było ją nazwać) skoczył, chroniąc mnie przed strzałami. Jego ciało rozpadło się w proch, a w jego wnętrzu pojawiła się postać ogromnej bestii. Wylądował już na czterech łapach i zawył.
Nie chciałam tego przyznać nawet przed sobą, ale przeszły mnie ciarki.
Z lekkim poślizgiem skręciłam do frontu budynku. Krzyki tamtych małolat kompletnie ucichły. Zwolniłam kroku, czując uporczywy ból w udzie. W takim tempie nigdy nie będę mogła normalnie chodzić. Prędzej uzbierałabym na wózek inwalidzki.

Trzasnęłam drzwiami, byleby tylko mnie którekolwiek usłyszało. Nie miałam siły już dalej iść. Usiadłam na podłodze, szukając wzrokiem Vuka albo Miry.
- Hej! - Wrzasnęłam. Nikt nie odpowiadał. Postanowiłam więc wrzeszczeć dalej. - Driady zaatakowały! Mira! Vuk! Ruszcie się i zróbcie coś z nimi! - Ta przeklęta cisza. No nie wierzyłam.
Zmyli się. Że też akurat w takiej chwili postanowili wybrać się na jakieś spacery. Po co ja niby ich ciągałam po całej Polsce? I jeszcze połowie Ukrainy na dodatek. Kiedyś im dzwoneczki do szyi poprzyczepiam, jak tak dalej będą się pojawiać i znikać.
Wstałam z niemałym trudem. Trudno się mówi, sama powinnam coś zrobić. Opierając się o ścianę zawędrowałam do łóżka i z pod niego wyciągnęłam moją szablę. Nie mając innego wyjścia, przewiesiłam ją sobie sznurem przez ramię. Wyciągnęłam też bandaże uciskowe i przewiązałam sobie zagojoną już ranę. Otworzyłam okno, z którego dochodziły mnie skomlenia psa i jeszcze bardziej przerażające wrzaski bólu driad.
- Raz kozie śmierć. Najwyżej będę do końca życia utykać na jedną nogę. - Mruknęłam pod nosem. Jedna z nich przeciągle zawyła, błagając o życie. - Ech... Super po prostu. Mordujące dzieci. Co ja właściwie tu robię? - Wyskoczyłam przez okno.

- Ej, wy! Korzonki! - Krzyknęłam na tyle głośno, by wszystkie mnie dosłyszały. Kilka z nich wycelowało we mnie cierniowymi roślinami. - Jeżeli dalej chcecie robić za mięso armatnie to proszę bardzo, ale radziłabym jednak nie napalać się zbytnio na wygraną z waszym przeciwnikiem.
- Dlaczego niby? - Jedna z nich, nieco starsza, wystąpiła naprzód. Hmmm... Odważnaś.
Powoli i nie spuszczając gardy, zbliżyłam się do Paskudzia. Był lekko ranny na karku, ale już mu to się wygajało. Oparłam dłoń na jego łbie, warknął cicho w odpowiedzi. Szeroki uśmiech pojawił się na moich ustach.
- Jako, że jesteście jeszcze podlotkami. - Parę z nich rzuciło we mnie drobniejszymi cierniami. Nawet nie doleciały celu. Wszystko dzięki magii niebios towarzyszącej psiej postaci. Zadowolona ciągnęłam dalej. - To pewnie nie znacie legend. Dawno, dawno temu, gdy bogowie jeszcze mieli co tu robić, po ziemi chadzały ich piękne bestie. Każdego, kto nie podporządkował się ich woli, zabierały na kraniec świata i tam pozbawiały go magicznej mocy. - Wszystkie wzdrygnęły się ze strachu. O to mi chodziło. W końcu one są stworzone w stu procentach z magii. - Ale żeby nie przedłużać tej historii powiem jeszcze, że bestie te uwielbiały młode mięso. Wręcz wielbiły, jak krew czystych dzieciątek rozpływała się w gardle. - Pies, chwytając moje słowa, oblizał się po pysku i szczeknął. Uśmiech nie schodził mi z twarzy. - Nazywano je posłańcami bogów, a były to skrzydlate psy. - Zauważyłam, że część z naszych przeciwniczek zniknęła w ciemnościach nocy. Podziałało, chociaż miałam wrażenie, że raczej się nie uda.
- No i? - odezwała się ta, co wcześniej. Parę starszych stanęło bliżej niej. - Taką historyjką możesz co najwyżej dzieci straszyć, marna szermierko. My tu przyszłyśmy po boską moc. - Mruknęłam niezadowolona pod nosem. Z nimi na pewno nam się nie uda tak łatwo. - A tą bosko moc na pewno posiada ten twój kundel. - Paskudź strzelił ogonem. Wątpiłam, czy na pewno dobrym pomysłem było nazywanie go kundlem.
Tuż przed naszymi stopami wystrzeliły korzenie. Wyciągnęłam miecz, gotowa do odparcia. Boskie powietrze przecięło część z nich, reszta na pewno trafiłaby w nas, gdyby nie to, że jakoś wskoczyłam na grzbiet psa i wzbiliśmy się w powietrze. Krąg magiczny zniknął, medalion za to zaczął emanować jego blaskiem. Widocznie przeniósł go na mój podarunek. Sprytna bestia.
Driady nie dały za wygraną i zmusiły śpiące drzewa do walki. Trzask zdrętwiałych pni zagłuszył nocną ciszę. Musieliśmy wznieść się jeszcze wyżej, by uniknąć kolejnych cierni lecących w naszą stronę. Poklepałam posłańca bogów po grzbiecie i zapikowaliśmy. Rozpierzchły się pod ogromnymi łapami, kiedy Paskudź rozłożył skrzydła tuż nad nimi. Wylądował, podcinając ogonem tą, co jeszcze chwilę temu nam dogryzała. Jej towarzyszki postanowiły znowu posłużyć się kłączami, ale skutecznie je ominęliśmy.
Poczułam silne szarpnięcie, czując, jak rośliny oplątują się wokół mojej talii. Zostałam zrzucona z pleców mojego wierzchowca i uderzona o ziemię. Zakrztusiłam się powietrzem i zaczęłam kaszleć. Kątem oka dojrzałam dwie z nich, biegnące w moją stronę z ostrzami w dłoniach. Determinacja w ich dziecięcych twarzyczkach odrobinę mnie zdekoncentrowała. W ostatniej chwili wyciągnęłam szablę i sparowałam cios. Wstając z niewielkim trudem, zaatakowałam, wyrzucając jednej z nich sztylet z dłoni. Krzyknęła z bólu, gdy zahaczyłam o jej palce. Prychnęłam z wyższością, czując oddech zwycięstwa na karku.
To było zbyt łatwe. Driadom nie wypadało mieszać się w walki. Ich celem w życiu powinna być rozmowa z roślinami i co najwyżej pomoc zgubionym w lesie ludziom. Zabijanie powinny zostawić elfom i dzikim zwierzętom. To co w takim razie robiła ta smarkata, celując we mnie ostrzem? Nie miałam pojęcia, ale skoro chciała umierać to proszę bardzo. Nikt jej nie bronił, miała okazję do ucieczki.
Poczekałam na cios i wykonałam unik, wykręcając jej rękę. Wrzasnęła na tyle głośno, by ptactwo się wystraszyło i wzleciało w powietrze.
Zbliżał się ranek.
Złapałam ją za nadgarstek i, robiąc szybki piruet, przerzuciłam ją sobie przez ramię. Jej kości gruchnęły głucho, kiedy spotkała się z asfaltem. Podniosłam leżącą szablę, powolnym krokiem zbliżając się do wijącego się ciała.
- Nie... - Łkała, błagając jednocześnie. - Miej litość... Proszę nie zabijaj! - Zasłoniła się dłońmi. Tak, one nie powinny sięgać po broń.
Pochyliłam się i podcięłam jej gardło. Krew rozlała się w szkarłatną plamę. Była taka młoda. Kto do diaska spuszcza ze smyczy dzieci?
Paskudź przygniótł w tym czasie tamtą liderkę. Wyrywała się niczym dziki mustang, klnąc i plując na wszystkie strony. Podeszłam do nich, uprzednio wycierając ostrze w skrawek materiału. Zmienił się z powrotem w człowieka, nadal przytrzymując tamtą.
- Mówiłaś coś o boskiej mocy, prawda? - Napomknęłam, czując że usta bezwiednie układają się w zwycięski uśmiech.

Słońce wyszło zza horyzontu.

Brak komentarzy

Prześlij komentarz

© Anonim jest tylko wtedy dopuszczalny, gdy piszący go rzeczywiście jest nikim.
Maira Gall